Lessen van Van Gogh
Filosofie en spiritualiteit

Er zijn zoveel mensen, vooral onder onze vrienden, die geloven dat woorden onbelangrijk zijn. Integendeel, vind je ook niet dat het net zo interessant en uitdagend is om iets welsprekend uit te drukken als om het te schilderen? Er is de kunst van lijnen en kleuren, maar de kunst van woorden is even belangrijk en duurzaam.

Meer en meer lijkt het me dat de schilderijen die gemaakt zouden moeten worden, de noodzakelijke en essentiële voor de hedendaagse schilderkunst om haar volledige potentieel te bereiken en te stijgen naar de sublieme hoogten bereikt door Griekse beeldhouwers, Duitse musici en Franse romanschrijvers, de mogelijkheden van een geïsoleerd individu. Daarom is het waarschijnlijk dat deze schilderijen zullen worden gemaakt door groepen individuen die samenkomen om een gedeelde visie te realiseren.

Christus, de enige van alle filosofen, magiërs en anderen, bevestigde het eeuwige leven als de belangrijkste zekerheid – de oneindigheid van de tijd en het niet-bestaan van de dood. Dit geloof staat als de noodzaak en bestaansreden van sereniteit en toewijding.

[Christus] leefde sereen als een kunstenaar groter dan alle kunstenaars - die zowel marmer als klei en kleur minachtte - werkend in levend vlees. Hij, de ultieme kunstenaar, nauwelijks voorstelbaar met het stompe instrument van onze nerveuze en verdoofde moderne hersenen, maakte geen beelden of schilderijen of zelfs maar boeken... Hij bevestigt het luidkeels... hij maakte... levende mensen onsterfelijk.

Deze grote kunstenaar [Christus] schreef ook geen boeken – de christelijke literatuur als geheel zou hem inderdaad woedend maken, en heel weinig literaire producten zouden naast het evangelie van Lucas of de brieven van Paulus kunnen staan – zo eenvoudig in hun directe of krachtige vorm. Deze grote artiest ... hoewel hij het schrijven van boeken over ideeën en emoties minachtte, had hij zeker een hoger aanzien voor het gesproken woord - vooral de gelijkenis (zoals de zaaier, de oogst, de vijgenboom, enz.) En wie zou dat durven beweren dat hij loog op de dag dat hij de val van de Romeinse bouwwerken voorspelde en verkondigde: "Ook al zullen hemel en aarde vergaan, mijn woorden zullen niet vergaan.

Toch is ons eigen ware leven als schilder inderdaad heel bescheiden.

Vegeteren onder het geestdodende juk van de moeilijkheden van een bijna onuitvoerbaar beroep op deze ondankbare planeet, aan de oppervlakte waarvan 'de liefde voor kunst ervoor zorgt dat ware liefde verloren gaat'.

Aangezien echter niets in de weg staat aan de veronderstelling dat er op de andere ontelbare planeten en zonnen ook lijnen, vormen en kleuren kunnen zijn, blijven we vrij om een relatieve sereniteit te behouden met betrekking tot de mogelijkheden om kunst te creëren in betere en veranderde bestaansomstandigheden – een bestaan getransformeerd door een fenomeen dat misschien niet sluwer en verrassender is dan de metamorfose van een rups in een vlinder, of een larve in een meikever.

Dat bestaan als schildersvlinder zou zijn werkterrein hebben te midden van een van de ontelbare sterren, die na de dood voor ons misschien niet ongenaakbaarder of onbereikbaarder zijn dan de zwarte stippen die steden en dorpen op een landkaart symboliseren in ons aardse leven. Wetenschap en wetenschappelijk redeneren lijken mij instrumenten die ver in de toekomst zullen reiken.

De passage die je in het evangelie hebt opgegraven over Johannes de Doper is absoluut wat je daar zag... mensen die zich om iemand heen verdrongen en vroegen: "Bent u de Christus, bent u Elia?" In onze tijd zou het hetzelfde zijn als aan het impressionisme of een van zijn baanbrekende vertegenwoordigers vragen: 'Heb je het gevonden?' Dat is juist.

... er is alleen deze ene kern, Christus - die mij vanuit kunstoogpunt superieur lijkt - in ieder geval iets anders - dan de Griekse, Indiase, Egyptische, Perzische oudheid, die zo ver weg waren. Maar ik herhaal – deze Christus is meer kunstenaar dan kunstenaar – hij werkt in levende geest en vlees; hij maakt mannen in plaats van standbeelden dus... .. ik voel me goed als os - schilder... .

De samenleving bestuderen en analyseren is altijd meer dan moraliseren.

Is het een wedergeboorte, is het een decadentie, wij kunnen niet de rechters zijn, omdat we te dichtbij zijn om niet te worden misleid door de verdraaiingen van het perspectief. Hedendaagse gebeurtenissen nemen proporties aan die waarschijnlijk overdreven zijn als het gaat om onze tegenslagen en onze verdiensten.

...maar iets compleets, is een perfectie en maakt oneindigheid tastbaar voor ons.

Ben ik, mijn beste vriend Bernard, deze keer erg onbegrijpelijk? Ik probeer je het grote simpele ding te laten zien, het schilderen van de mensheid, van een hele republiek, laten we zeggen, door de simpele middelen van het portret.

Wat doen verschillen ertoe als het erom gaat jezelf krachtig uit te drukken?

Persoonlijk vind ik dat continentie heel goed voor me is. Het is genoeg voor onze zwakke, beïnvloedbare kunstenaarshersenen om hun essentie te geven aan de creatie van onze schilderijen. Omdat we door te denken, te berekenen en onszelf uit te putten hersenactiviteit verbruiken.

Om verbannen te worden, een afwijzing van de samenleving, net zoals wij kunstenaars zijn, is zij [de prostituee] ongetwijfeld onze vriendin en zus. En doordat ze zich in deze positie van een outcast bevindt, zoals wij, geniet ze van een onafhankelijkheid die, alles bij elkaar genomen, niet zonder voordelen is. Laten we daarom geen verkeerd perspectief aannemen door te denken dat we haar kunnen helpen via sociale rehabilitatie, wat hoe dan ook onpraktisch is en schadelijk voor haar zou zijn.

Ah, mijn beste vrienden, wij gekke mensen houden toch van het oog, nietwaar? Helaas, de natuur wordt op het beest betaald en onze lichamen zijn verachtelijk en soms een zware last.

Kunst is lang en het leven is kort, en we moeten geduld hebben terwijl we proberen onze huid duur te verkopen.

Het lijkt me dat we zelf alleen als tussenpersoon dienen en dat het alleen een volgende generatie zal zijn die erin zal slagen om in vrede te leven. Ten slotte kunnen dit alles, onze plichten en onze handelingsmogelijkheden ons niet duidelijker worden dan door de ervaring zelf.

... maar de moderne werkelijkheid heeft zo'n greep op ons dat zelfs wanneer we abstract oude tijden proberen te reconstrueren in onze gedachten, juist op dat moment, de onbeduidende gebeurtenissen van ons leven ons wegrukken van deze meditaties, en onze eigen avonturen ons weggooien gedwongen in persoonlijke gewaarwordingen: vreugde, verveling, lijden, woede of glimlachen.

De maatschappij maakt ons bestaan soms erg pijnlijk, en hieruit komt ook onze onmacht en de imperfectie van ons werk voort.